Kort geleden verhuisde ik voor de twintigste keer in mijn leven. Deze keer van de stad Groningen naar Eenrum, een plattelandsdorp in de provincie Groningen. Ik portretteer mensen die al hun hele leven in dit dorp wonen. Het intrigeert me dat je wel bijna 100 jaar lang op dezelfde plek blijft wonen. Dat er in al die jaren geen aanleiding was om te verhuizen. Een leven lang geen studie, werk of liefde waarvoor je je boeltje oppakte.

Een vrouw die ik sprak wilde als meisje stewardess worden, de wereld zien… Maar ze werd verliefd op een man in Eenrum. Ze bleef aan de grond en was gelukkig. Een man die zeeman was, werd verliefd op een dorpsgenote en liet zich omscholen tot huisschilder. Nooit meer weg uit Eenrum. Een man die zijn hele leven hier woont en nog liever de hand aan zichzelf zal slaan, dan dat hij naar het verzorgingshuis in Winsum moet verhuizen.

Deze mensen zijn hier thuis, met een stevige kluit wortels. Niet te verplanten. Maakt dat deze mensen meer Nederlander dan ik met mijn verhuisdrift? Als ik het aan ze vraag, halen ze hun schouders op. Niet interessant. Het is nu eenmaal zo gelopen. En bij mij loopt het anders. Punt.